Είπες βαθιά θα σκάψεις μες στον εαυτό σου, να τον γνωρίσεις, να τον καταχτήσεις ίσως. Μα τι νόμισες πως είναι ο εαυτός σου, ορυχείο στοές ν’ ανοίγεις και ν’ αναζητάς φλέβες χρυσάφι, φλέβες κάρβουνο! Ή μήπως νόμισες πως είναι χώρος αρχαιολογικός που κρύβει μέσα του στρώματα- στρώματα πολιτισμούς χαμένους. Ένα κομμάτι πονεμένη σάρκα είσαι κι όσο κι αν σκάψεις μέσα σου βαθιά δε θα ’βρεις παρά αίμα σκοτωμένο κι αίμα ζωντανό και τρόμο για το σκοτωμένο αίμα… Χρόνια τον καρτερούσες τον εχθρό με τ’ αυτί κολλημένο στη Γη για ν’ ακούσεις τον ήχο του καλπασμού του μη σε βρει ο ερχομός του ανέτοιμο… Η δύναμή σου όλη όλη η ζωή σου συγκεντρώθηκε σε τούτο το αυτί… Ξεσκέπασε το κρανίο σου κι άφησε τη βροχή να σου πλύνει τη σκέψη για ν’ αρχίσεις καθαρά να εννοείς όχι μονάχα αυτό που είναι ο κόσμος αλλά κι αυτό που δεν είναι..
ΑΡΓ. ΧΙΟΝΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου