Το βάθρο

Την κοίταξε στα μάτια

και βούρκωσε:

« Σε λατρεύω », της είπε.

Κι αυτή ελαμψε.

Μετά της έφτιαξε

ένα βάθρο

από ελεφαντοστό.

Με φύλλα χρυσού

στα ωραία της πόδια

τα λευκά σαν πορσελάνη.

Και την έβαλε να ζει εκεί πάνω

ψηλά

μόνη κι έρημη

κι αυτή μαράζωνε

μα δεν άλλαζε στάση

δεν έχανε την πόζα της

την άψογη

μόνο την ψυχή της έχανε.

Στη νέα σελήνη

της άναβε στα πόδια

θυμιάματα

και θυσίαζε μικρά παραδείσια πτηνά

με προσευχές και ψαλμούς

Απαράμιλλους.

Πέρασαν τα χρόνια.

Μια Δευτέρα

ένα δάκρυ κύλησε

απ’ το άγαλμα της

τρεμόπαιξαν τα χείλη.

« μα είχες πει με λάτρευες », του είπε

« αλήθεια είναι » , απάντησε αυτός.

» Σε λατρεύω δεν σημαίνει σ’ αγαπώ
σημαίνει σε φοβάμαι και σε ακινητοποιώ ».

Μ. Μαργαρίτη