ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ

Βρε παιδιά προσέξτε με
κόβω κι απ' τις δυο μεριές 
το πρωί που δε μιλιέμαι
βρίζω Παναγιές

                              ΟΔ. ΕΛΥΤΗΣ

Ο ΕΠΙΛΟΓΟΣ

...και το βράδυ "τι ώρα είναι;" ρωτάς, "οχτώ" σου απαντάνε,
με τέτοιες  άθλιες βεβαιότητες ζούμε...

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Άκαρδος κόσμος

 «Σκληρός, άκαρδος κόσμος, που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα πάνω απ’ το δέντρο που βρέχεται». 

                                                  Τ.ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

πρωτόπλαστοι

Γνωρίζουμε τον έρωτα  μόνο στην απόσταση της αποτυχίας .
Πριν την αποτυχία δεν υπάρχει γνώση
η γνώση έρχεται πάντα μετά τη βρώση του καρπού.
Σε κάθε έρωτα ξαναζεί η εμπειρία της γεύσης του παραδείσου
και της απώλειας του παραδείσου.
Σπουδάζουμε τον έρωτα μόνον εξόριστοι
από την πληρότητα της ζωής που αυτός χαρίζει.
Στην εμπειρία του έρωτα είμαστε όλοι πρωτόπλαστοι.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ,  Ανένταχτα

Ιωσήφ

 

«Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ω ψυχή»·
γιατί

θα ’ταν για μένα μια ήσυχη, άσημη ζωή

αν έχτιζα σαν ξυλουργός

μιαν οικογένεια του καιρού μου

κάποτε να χαρούν οι κόποι μου

παιδιά κι εγγόνια

κι αυτά με τη σειρά τους

την τίμια λήθη του θανάτου μου.

Όμως αλίμονο

μνήμη κομπάρσου στο θείο θαύμα

κοντά σε μια γυναίκα

που ποτέ της δεν

ερήμην μου κι ερήμην της κατέληξα

θύμα θολό, μάρτυς αμήχανος

ανάμεσα στην ύψιστη τιμή

και στη βαρύτερη ανδρική ταπείνωση.

Γ. ΒΑΡΒΕΡΗΣ

Σίμων ο Κυρηναίος

Σίμωνα Κυρηναίε
δε θέλουμε βοήθεια
μη μας σηκώσεις το σταυρό
ολόκληρο το διεκδικούμε το μαρτύριο
είναι βαρύτερες για μας
οι αγαθές προθέσεις.

Γ. ΒΑΡΒΕΡΗΣ

Αγάπη είπες;

 Αγάπη είπες;
Ο καθένας την πελεκάει όπως θέλει.
Άλλος με πέτρα.
Άλλος με χιόνι.
Η πιο σωστή να ξέρεις, είναι από χιόνι.
Κρατάει όσο κι η αληθινή.

                                 Μενέλαος Λουντέμης

Το χιόνι

Πέφτει το χιόνι τώρα και σκεπάζει

με μια δική του απόρρητη δικαιοσύνη

τις πράξεις και τις παραλείψεις μας

τις χαρές και τις λύπες μας

τα μεγαλόπνοα σχέδια και τις μικρότητές μας

τους έρωτες

τις φιλίες

τα λάθη μας και τις εξάρσεις.

Κατευνάζει την αλαζονεία∙

διδάσκει την ισότητα∙

χορηγεί την ειρήνη.

Χιόνι της Ευσπλαχνίας –όχι της Ορφάνιας.

Χιόνι της Συγκατάβασης –όχι της Τιμωρίας.

Χιόνι της μυστικής αγάπης πια.

ΑΝΕΣΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ
Από τη συλλογή Το χιόνι και η ερήμωση (χειρόγραφα - 1994) 

Κάποτε μες στο σπίτι μου χιονίζει

Κάποτε μες στο σπίτι μου
χιονίζει
γίνεται τότε η κάμαρα
λευκό τοπίο
σηκώνονται απ’ το χώμα παγωμένοι
και με πλησιάζουν
οι νεκροί μου φίλοι

Τα ραγισμένα χέρια τους απλώνουν
ζητούν
τη θαλπωρή του σώματός μου

Δεν έχω σώμα πια δεν έχω
φλόγα
τίποτα δεν μπορώ να σας προσφέρω
μόνο να μοιραστώ την παγωνιά σας
στερνός κι εγώ στην αλυσίδα κρίκος
διασχίζοντας αυτή την άγρια στέππα
προς το βαθύ κι ανεξιχνίαστο μέλλον

                                          ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ 

                                            

ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΧΙΟΝΙ

Καινούργιο χιόνι πέφτει
Επάνω στο παλιό
Κι άλλες νιφάδες βιάζονται να γίνουν λάσπη

Ντίνος  Χριστιανόπουλος 

ΙΘΑΚΗ

 Δὲν ξέρω ἂν ἔφυγα ἀπὸ συνέπεια
ἢ ἀπὸ ἀνάγκη νὰ ξεφύγω τὸν ἑαυτό μου,
τὴ στενὴ καὶ μικρόχαρη Ἰθάκη
μὲ τὰ χριστιανικά της σωματεῖα
καὶ τὴν ἀσφυχτική της ἠθική.
Πάντως, δὲν ἦταν λύση, ἦταν ἡμίμετρο.
Κι ἀπὸ τότε κυλιέμαι ἀπὸ δρόμο σὲ δρόμο
ἀποχτώντας πληγὲς κι ἐμπειρίες.
Οἱ φίλοι ποὺ ἀγάπησα ἔχουνε πιὰ χαθεῖ
κι ἔμεινα μόνος τρέμοντας μήπως μὲ δεῖ κανένας
ποὺ κάποτε τοῦ μίλησα γιὰ ἰδανικά…
Τώρα ἐπιστρέφω μὲ μίαν ὕποπτη προσπάθεια
νὰ φανῶ ἄψογος, ἀκέραιος, ἐπιστρέφω
κι εἶμαι, Θεέ μου, σὰν τὸν ἄσωτο ποὺ ἀφήνει
τὴν ἀλητεία, πικραμένος, καὶ γυρνάει
στὸν πατέρα τὸν καλόκαρδο, νὰ ζήσει
στοὺς κόλπους του μίαν ἀσωτία ἰδιωτική.
Τὸν Ποσειδῶνα μέσα μου τὸν φέρνω,
ποὺ μὲ κρατάει πάντα μακριά.
Μὰ κι ἂν ἀκόμα δυνηθῶ νὰ προσεγγίσω,
τάχα ἡ Ἰθάκη θὰ μοῦ βρεῖ τὴ λύση;

                                  ΝΤ. ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ

Επειδή η ζωή μας μοιάζει να φυραίνει
μέρα τη μέρα, δε θα πει πως η ζωή
δεν αξίζει τον κόπο.

Επειδή σ’ αγάπησα και σ’ αγαπώ ακόμη
κι ας μην είναι όπως παλιά,
δε θα πει πως πέθανε η αγάπη,
κουράστηκε ίσως, σαν καθετί που ανασαίνει.

Επειδή περνάς δύσκολες μέρες
σκυμμένη σε χαρτιά και γκρεμούς
που δεν κλείνουν, κι εγώ πηδάω
τις νύχτες επί κοντώ λαχανιάζοντας,
δε θα πει πως δεν έχουμε
μοίρα στον ήλιο, έχουμε
τη δική μας μοίρα.

Επειδή πότε είσαι άνθρωπος
και πότε πουλί, φέρνεις στο σπίτι μας
ψωμάκια μικρά της αποδημίας
κι ελπίζουνε τα παιδιά μας
σε καλύτερες μέρες.

Επειδή λες όχι και ναι κι ύστερα όχι
και δεν παραιτείσαι, ντρέπομαι
για τα ίσως, τα μπορεί τα δικά μου,
μα δεν αλλάζω, όπως δεν αλλάζεις κι εσύ,
αν αλλάζαμε θα ‘μαστε πάλι
δυο άγνωστοι και θ’ αρχίζαμε
απ’ το άλφα.

Τώρα ξέρουμε πού πονάς
πού σωπαίνω πότε γίνεται παύση,
διακοπή αίματος και κρυώνουν
τα σώματα, ώσπου μυστικό δυναμό
να φορτίσει πάλι τα μέλη
με δύναμη κι έλξη και δέρμα ζεστό.

Επειδή είναι δύσκολο ν’ αγαπάς
και δυσκολότερο ν’ αγαπάς τον ίδιο άνθρωπο
για καιρό, κάνοντας σχέδια και παιδιά
και καβγάδες, εκδρομές, έρωτα, χρέη
κι αρρώστιες, Χριστούγεννα, Κυριακές
και Δευτέρες, νόστιμα φαγητά
και καμένα, θέλοντας ο καθένας
να ‘ναι ο άλλος γεφύρι και δέντρο

και πηγή, κατά τις περιστάσεις
ή και όλα μαζί στην ανάγκη,
δε θα πει πως εγώ δε μπορώ
να γίνω κάτι απ’ όλα αυτά ή και όλα μαζί,
κι αν είναι να περάσω
μια ζωή στη σκλαβιά –έτσι κι αλλιώς–
ας είμαι, λέω, σκλάβος της αγάπης.

                                                Μιχάλης Γκανάς