Εἰκόνα

Γυρίζει μόνος

στὰ χείλη του παντάνασσα σιωπὴ

συνέχεια τῶν πουλιῶν τὰ μαλλιά του.

Ὠχρὸς

μὲ βουλιαγμένα ὄνειρα κι ἀνέγγιχτος

νερὸ τρεχάμενο στὰ ῥεῖθρα, ὠχρὸς

ἕλληνας.

Πάντα ὁ δρόμος μέσ᾿ στὰ μάτια του

κ᾿ ἡ λάμψη ἀπ᾿ τὴ φωτιὰ

ποὺ καταλύει

τὴ νύχτα.

Γυρίζει μόνος

στὰ χέρια τοῦ κλαδὶ ἀπὸ ἐλιὰ

γεμάτος πόνο χάνεται στὰ δειλινὰ

αἰσθάνεται

πὼς ὅλα χάθηκαν.

Μὴν τοῦ μιλᾶτε εἶναι ἄνεργος

τὰ χέρια στὶς τσέπες του

σὰν δυὸ χειροβομβίδες.

Μὴν τοῦ μιλᾶτε δὲ μιλοῦν στοὺς καθρέφτες.

Ἄνθη τῆς λεμονιᾶς

λουλούδια τοῦ ἀνέμου

στεφάνωσέ τον Ἄνοιξη

τὸν κλώθει ὁ θάνατος.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ,Πέντε Ποιήματα μέσ᾿ τὸ Σκοτάδι.