Η ΠΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΧΙΟΝΙ

Ι
δεν είναι η πτήση
ταπεινό ενδιαίτημα της αθανασίας
που διογκώνει τη ζήση
και την υλοποιεί
είναι η λαχτάρα για την πτήση
το παιδιόθεν όνειρο
το τρίξιμο του ανέμου
στις φτερούγες
ενώ καταπίνεις όνειρα
στην καρμική ενόραση του μέλλοντος
μετά ξυπνάς
και βλέπεις τις εφηβικές σου φλέβες κιρσούς
τα μπλε μάτια θύελλες
και στο στήθος σου στρωμένο χιόνι
- αν και κάτω απ΄ το χιόνι
το φτέρωμα ιδρωμένο και καυτό –
ΙΙ
δυνατός
ο απύθμενος λιμός των χυμών
οδηγεί τους αδένες
σε μια κοσμική μετουσίωση
δίχως ηλικιακές αφορμές και επιφυλάξεις
ο έρωτας είναι πουλί
και ο χειμώνας του κορμιού
είναι μια ξόβεργα
όμως και μετά θάνατον
αφήνει ο πόθος λίγη καυτή τέφρα
ΙΙΙ
στη σφεντόνα της μέρας
κι αν τεντώθηκες
υπέργειο άροτρο
το λευκό σε τύφλωσε
ηλιοσυλλέκτης
ένα μάτσο κόκαλα
σε ένα λιβάδι ασβεστίου
πως να διαχωρίσεις το σάκο σου
απ΄ το σωρό;
ΙV
διπλωμένος ο καρπός
στη φρέσκια κάψα
αντηχεί
στολίδια ήχου και λυγμών
συμπτύσσει
τη ζωή που προηγήθηκε
τη ζωή που ετοιμάζεται ν΄ ανθίσει

               Κ.ΛΟΥΚΟΠΟΥΛΟΣ